آینده‌نگری یا آینده‌نگاری استراتژیک، روشی ساختاریافته و سیستماتیک برای استفاده از ایده‌های مربوط به آینده برای پیش‌بینی فرصت‌ها و چالش‌های احتمالی و آمادگی بهتر برای تغییر است.
آینده‌نگاری از طیف وسیعی از روش‌ها، مانند اسکن افق تغییرات نوظهور، تجزیه و تحلیل ابرروندها و توسعه سناریوهای متعدد، برای آشکارسازی و بحث در مورد آینده استفاده می‌کند. نتایج برای تصمیم‌گیری‌های راهبردی بهتر استفاده می‌شود.
در آینده‌نگری استراتژیک تاکید بر توجه به تصویر کلان، تغییرات اساسی، تفکر سناریو محور و اطمینان از انعطاف‌پذیری سازمانی در مواجهه با تحولات است.

امی وب، رتبه 4 فهرست Thinkers50 و استاد دانشگاه نیویورک است. وی در HBR در خصوص آینده‌نگری استراتژیک می‌نویسد:
«استراتژی و آینده‌نگری زمانی یک رشته بودند و باید دوباره نیز اینچنین باشند چراکه در دنیای امروز می‌توانند هم‌افزایی قابل توجهی ایجاد کنند. استراتژی بدون آینده‌نگری ممکن است سازمان را نسبت به تغییرات محیطی آسیب‌پذیر کند. بعلاوه، آینده‌نگری هم بدون استراتژی، احتمالا به مجموعه‌ سناریوهایی غیرقابل‌اجرا ختم‌ می‌شود.  لذا به‌روزرسانی فرایند تدوین استراتژی با آینده‌نگاری می‌تواند چشم‌انداز بهتری به مدیران برای تصمیم‌گیری ارائه کند».